روش و آداب ختم سوره احقاف + متن و صوت

آشنایی با سوره احقاف

چهل و ششمین سوره قرآن سوره احقاف است و از سوره های مکی می باشد که در جزء بیس و ششم جای دارد و اما علت نامگذاری آن به این دلیل است.سوره احقاف سی وپنج آیه، ۶۴۸ کلمه و ۲۶۶۸ حرف دارد.احقاف به معنای شن‌ زار، اشاره به سرزمین قوم عاد یعنی قوم حضرت هود دارد. علت نام گذاری این سوره به این دلیل است که واژه احقاف در آیه بیست و یک این سوره آمده است که درباره داستان و سرزمین قوم عاد، یعنی قوم حضرت هود (علیه السلام)، سخن می‌گوید. سوره احقاف درباره قیامت و جایگاه و وضعیت مؤمنان و کافران در آن و از بیهوده‌ نبودن خلقت این جهان سخن می‌ گوید و خداوند را توانا در زنده‌ کردن مردگان معرفی می‌ کند.همچنیندراین سوره به نیکی به پدر و مادر نیز اشاره شده است. مباحث و موضوعات دیگری که در این سوره از آن سخن به میان آمده عبارتند از اینکه خلقت آسمان و زمین و جهان هستی لغو و بیهوده نیست و خدایی که در آفرینش آسمان‌ ها و زمین درمانده نشده است، توانایی دارد که مردگان را زنده کند و به روح بقا بخشد.
لازم به ذکر است علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می فرماید این سوره برای هشدار به مشرکانی نازل شد که دعوت پیامبر (صلی الله علیه و آله) برای ایمان به خدا و رسولش و معاد را رد می کردند.
روایت دیگری که از امام صادق (علیه السلام) در باب شان نزول این سوره آمده است این است که ایشان می فرمایند مضمون آیه ۱۵ سوره احقاف یعنی این جمله که مادرش با تحمل رنج به او باردار شد و با تحمل رنج او را به دنیا آورد. و باربرداشتن و از شیرگرفتن او سی ماه است درباره امام حسین (علیه السلام) نازل شده است. در این روایت آمده است حضرت فاطمه (سلام الله علیه) به سبب خبر پیامبر(صلی الله علیه و آله) درباره کشته‌ شدن فرزندش به دست برخی از امت پیامبر(صلی الله علیه و آله)، حمل و زاییدن حسین (علیه السلام) را با ناخرسندی یعنی مشقت و سختی انجام داد.سپس امام صادق (علیه‌ السلام) افزود: در دنیا مادری دیده نشده که پسری بزاید و خوشحال نباشد، ولی فاطمه خوشحال نبود، زیرا دانست او کشته خواهد شد. براساس برخی از روایات مدت حمل امام حسین (علیه السلام) شش ماه بوده است.
 

روایاتی درباره فضیلت سوره احقاف

در کتاب مجمع البیان از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) روایت شده است بشارت باد بر کسی که سوره احقاف را قرائت نماید چراکه خداوند به تعداد تمامی ریگ های موجود در دنیا به او ده حسنه می دهد و ده گناه از او پاک می کند و ده درجه بر درجات او می افزاید.
در روایتدگیری از امام صادق (علیه السلام) که در کتاب ثواب الاعمال امده است ایشان فرمودند هر کس هر شب یا هر شب جمعه سوره احقاف را قرائت نماید خداوند در زندگی دنیایی اش او را به ترسی مبتلا نمی کند و نیز از عوامل خوف و ترس در روز قیامت ایمن می دارد.
 

طریقه ختم سوره احقاف

1.از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است اگر می خواهید در بین مردم عزت و محبوبیت داشته باشید و از حافظه ای قوی برخوردار باشید سوره احقاف را بنویسید و با آب زمزم بشویید و آن را بنوشید که انشالله سبب خوش نامی، آبرومندی، محبوبیت و قدرت حافظه می شود.
2.در روایات آمده است اگر می خواهید از شر مشکلات خلاص شوید سوره احقاف را سه مرتبه بخوانید.
3.از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) روایت شده است اگر می خواهید خودتان و فرزندتان از خطر در امان باشید این سوره را بنویسید و بر خود یا کودک یا شیرخواره تان بیاویزید و یا اینکه این سوره را نوشته و پس از شستن از آب آنها بیاشامید که به اذن خدا دارای جسمی نیرومند و سالم خواهید بود و کودکانتان از آفات و خطراتی که به انها می رسد در امان می مانند و شیرخواره در گهواره اش مایه چشم روشنی می شود.
 

سوره احقاف با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
حم ﴿۱﴾
حاء میم (۱)
تَنْزِیلُ الْکِتَابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ ﴿۲﴾
فرو فرستادن این کتاب از جانب خداى ارجمند حکیم است (۲)
مَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَأَجَلٍ مُسَمًّى وَالَّذِینَ کَفَرُوا عَمَّا أُنْذِرُوا مُعْرِضُونَ ﴿۳﴾
ما آسمانها و زمین و آنچه را که میان آن دو است جز به حق و تا زمانى معین نیافریدیم و کسانى که کافر شده‏ اند از آنچه هشدار داده شده‏ اند رویگردانند (۳)
قُلْ أَرَأَیْتُمْ مَا تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَرُونِی مَاذَا خَلَقُوا مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْکٌ فِی السَّمَاوَاتِ ائْتُونِی بِکِتَابٍ مِنْ قَبْلِ هَذَا أَوْ أَثَارَةٍ مِنْ عِلْمٍ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿۴﴾
بگو به من خبر دهید آنچه را به جاى خدا فرا مى‏ خوانید به من نشان دهید که چه چیزى از زمین را آفریده یا مگر آنان را در کار]آسمانها مشارکتى است اگر راست مى‏ گویید کتابى پیش از این قرآن یا بازمانده‏ اى از دانش نزد من آورید (۴)
وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ یَدْعُو مِنْ دُونِ اللَّهِ مَنْ لَا یَسْتَجِیبُ لَهُ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَهُمْ عَنْ دُعَائِهِمْ غَافِلُونَ ﴿۵﴾
و کیست گمراه‏ تر از آن کس که به جاى خدا کسى را مى‏ خواند که تا روز قیامت او را پاسخ نمى‏ دهد و آنها از دعایشان بى‏ خبرند (۵)
وَإِذَا حُشِرَ النَّاسُ کَانُوا لَهُمْ أَعْدَاءً وَکَانُوا بِعِبَادَتِهِمْ کَافِرِینَ ﴿۶﴾
و چون مردم محشور گردند دشمنان آنان باشند و به عبادتشان انکار ورزند (۶)
وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ هَذَا سِحْرٌ مُبِینٌ ﴿۷﴾
و چون آیات روشن ما بر ایشان خوانده شود آنان که چون حقیقت به سویشان آمد منکر آن شدند گفتند این سحرى آشکار است (۷)
أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ إِنِ افْتَرَیْتُهُ فَلَا تَمْلِکُونَ لِی مِنَ اللَّهِ شَیْئًا هُوَ أَعْلَمُ بِمَا تُفِیضُونَ فِیهِ کَفَى بِهِ شَهِیدًا بَیْنِی وَبَیْنَکُمْ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ ﴿۸﴾
یا مى‏ گویند این کتاب را بربافته است بگو اگر آن را بربافته باشم در برابر خدا اختیار چیزى براى من ندارید او آگاه‏ تر است به آنچه با طعنه در آن فرو مى ‏روید گواه بودن او میان من و شما بس است و اوست آمرزنده مهربان (۸)
قُلْ مَا کُنْتُ بِدْعًا مِنَ الرُّسُلِ وَمَا أَدْرِی مَا یُفْعَلُ بِی وَلَا بِکُمْ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا یُوحَى إِلَیَّ وَمَا أَنَا إِلَّا نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿۹﴾
بگو من از میان پیامبران نودرآمدى نبودم و نمى‏ دانم با من و با شما چه معامله‏ اى خواهد شد جز آنچه را که به من وحى مى ‏شود پیروى نمى ‏کنم و من جز هشداردهنده‏ اى آشکار بیش نیستم (۹)
قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ کَانَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَکَفَرْتُمْ بِهِ وَشَهِدَ شَاهِدٌ مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ عَلَى مِثْلِهِ فَآمَنَ وَاسْتَکْبَرْتُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ ﴿۱۰﴾
بگو به من خبر دهید اگر این قرآن از نزد خدا باشد و شما بدان کافر شده باشید و شاهدى از فرزندان اسرائیل به مشابهت آن با تورات گواهى داده و ایمان آورده باشد و شما تکبر نموده باشید آیا باز هم شما ستمکار نیستید البته خدا قوم ستمگر را هدایت نمى ‏کند (۱۰)
وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا لَوْ کَانَ خَیْرًا مَا سَبَقُونَا إِلَیْهِ وَإِذْ لَمْ یَهْتَدُوا بِهِ فَسَیَقُولُونَ هَذَا إِفْکٌ قَدِیمٌ ﴿۱۱﴾
و کسانى که کافر شدند به آنان که گرویده‏ اند گفتند اگر این دین خوب بود بر ما بدان پیشى نمى‏ گرفتند و چون بدان هدایت نیافته‏ اند به زودى خواهند گفت این دروغى کهنه است (۱۱)
وَمِنْ قَبْلِهِ کِتَابُ مُوسَى إِمَامًا وَرَحْمَةً وَهَذَا کِتَابٌ مُصَدِّقٌ لِسَانًا عَرَبِیًّا لِیُنْذِرَ الَّذِینَ ظَلَمُوا وَبُشْرَى لِلْمُحْسِنِینَ ﴿۱۲﴾
و حال آنکه پیش از آن کتاب موسى راهبر و مایه رحمتى بود و این قرآن کتابى است به زبان عربى که تصدیق‏ کننده آن است تا کسانى را که ستم کرده‏ اند هشدار دهد و براى نیکوکاران مژده‏ اى باشد (۱۲)
إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ﴿۱۳﴾
محققا کسانى که گفتند پروردگار ما خداست‏ سپس ایستادگى کردند بیمى بر آنان نیست و غمگین نخواهند شد (۱۳)
أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ خَالِدِینَ فِیهَا جَزَاءً بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۱۴﴾
ایشان اهل بهشتند که به پاداش آنچه انجام مى‏ دادند جاودانه در آن مى‏ مانند (۱۴)
وَوَصَّیْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَیْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهًا وَوَضَعَتْهُ کُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَعَلَى وَالِدَیَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی إِنِّی تُبْتُ إِلَیْکَ وَإِنِّی مِنَ الْمُسْلِمِینَ ﴿۱۵﴾
و انسان را نسبت به پدر و مادرش به احسان سفارش کردیم مادرش با تحمل رنج به او باردار شد و با تحمل رنج او را به دنیا آورد و باربرداشتن و از شیرگرفتن او سى ماه است تا آنگاه که به رشد کامل خود برسد و به چهل سال برسد مى‏ گوید پروردگارا بر دلم بیفکن تا نعمتى را که به من و به پدر و مادرم ارزانى داشته اى سپاس گویم و کار شایسته‏ اى انجام دهم که آن را خوش دارى و فرزندانم را برایم شایسته گردان در حقیقت من به درگاه تو توبه آوردم و من از فرمان‏پذیرانم (۱۵)
أُولَئِکَ الَّذِینَ نَتَقَبَّلُ عَنْهُمْ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَنَتَجَاوَزُ عَنْ سَیِّئَاتِهِمْ فِی أَصْحَابِ الْجَنَّةِ وَعْدَ الصِّدْقِ الَّذِی کَانُوا یُوعَدُونَ ﴿۱۶﴾
اینانند کسانى که بهترین آنچه را انجام داده‏ اند از ایشان خواهیم پذیرفت و از بدیهایشان درخواهیم گذشت در زمره بهشتیانند همان وعده راستى که بدانان وعده داده مى ‏شده است (۱۶)
وَالَّذِی قَالَ لِوَالِدَیْهِ أُفٍّ لَکُمَا أَتَعِدَانِنِی أَنْ أُخْرَجَ وَقَدْ خَلَتِ الْقُرُونُ مِنْ قَبْلِی وَهُمَا یَسْتَغِیثَانِ اللَّهَ وَیْلَکَ آمِنْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَیَقُولُ مَا هَذَا إِلَّا أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿۱۷﴾
و آن کس که به پدر و مادر خود گوید اف بر شما آیا به من وعده مى‏ دهید که زنده خواهم شد و حال آنکه پیش از من نسلها سپرى و نابود شدند و آن دو به درگاه خدا زارى مى کنند واى بر تو ایمان بیاور وعده و تهدید خدا حق است ولى پسر پاسخ مى‏ دهد اینها جز افسانه ‏هاى گذشتگان نیست (۱۷)
أُولَئِکَ الَّذِینَ حَقَّ عَلَیْهِمُ الْقَوْلُ فِی أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ إِنَّهُمْ کَانُوا خَاسِرِینَ ﴿۱۸﴾
آنان کسانى‏ اند که گفتار خدا علیه ایشان همراه با امتهایى از جنیان و آدمیان که پیش از آنان روزگار به سر بردند به حقیقت پیوست بى‏ گمان آنان زیانکار بودند (۱۸)
وَلِکُلٍّ دَرَجَاتٌ مِمَّا عَمِلُوا وَلِیُوَفِّیَهُمْ أَعْمَالَهُمْ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿۱۹﴾
و براى هر یک در نتیجه آنچه انجام داده‏ اند درجاتى است و تا خدا پاداش اعمالشان را تمام بدهد و آنان مورد ستم قرار نخواهند گرفت (۱۹)
وَیَوْمَ یُعْرَضُ الَّذِینَ کَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَذْهَبْتُمْ طَیِّبَاتِکُمْ فِی حَیَاتِکُمُ الدُّنْیَا وَاسْتَمْتَعْتُمْ بِهَا فَالْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهُونِ بِمَا کُنْتُمْ تَسْتَکْبِرُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ وَبِمَا کُنْتُمْ تَفْسُقُونَ ﴿۲۰﴾
و آن روز که آنهایى را که کفر ورزیده‏ اند بر آتش عرضه مى دارند به آنان مى گویند نعمتهاى پاکیزه خود را در زندگى دنیایتان خود خواهانه صرف کردید و از آنها برخوردار شدید پس امروز به سزاى آنکه در زمین بناحق سرکشى مى ‏نمودید و به سبب آنکه نافرمانى میکردید به عذاب خفت آور کیفر مى‏ یابید (۲۰)
وَاذْکُرْ أَخَا عَادٍ إِذْ أَنْذَرَ قَوْمَهُ بِالْأَحْقَافِ وَقَدْ خَلَتِ النُّذُرُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ﴿۲۱﴾
و برادر عادیان را به یاد آور آنگاه که قوم خویش را در ریگستان بیم داد در حالى که پیش از او و پس از او نیز قطعا هشداردهندگانى گذشته بودند که جز خدا را مپرستید واقعا من بر شما از عذاب روزى هولناک مى‏ ترسم (۲۱)
قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَأْفِکَنَا عَنْ آلِهَتِنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِنْ کُنْتَ مِنَ الصَّادِقِینَ﴿۲۲﴾
گفتند آیا آمده‏ اى که ما را از خدایانمان برگردانى پس اگر راست مى‏ گویى آنچه به ما وعده مى‏ دهى بر سرمان بیاور (۲۲)
قَالَ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِنْدَ اللَّهِ وَأُبَلِّغُکُمْ مَا أُرْسِلْتُ بِهِ وَلَکِنِّی أَرَاکُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ ﴿۲۳﴾
گفت آگاهى فقط نزد خداست و آنچه را بدان فرستاده شده‏ ام به شما مى ‏رسانم ولى من شما را گروهى مى ‏بینم که در جهل اصرار مى ‏ورزید (۲۳)
فَلَمَّا رَأَوْهُ عَارِضًا مُسْتَقْبِلَ أَوْدِیَتِهِمْ قَالُوا هَذَا عَارِضٌ مُمْطِرُنَا بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُمْ بِهِ رِیحٌ فِیهَا عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿۲۴﴾
پس چون آن عذاب را به صورت ابرى روى ‏آورنده به سوى وادیهاى خود دیدند گفتند این ابرى است که بارش‏دهنده ماست هود گفت نه بلکه همان چیزى است که به شتاب خواستارش بودید بادى است که در آن عذابى پر درد نهفته است (۲۴)
تُدَمِّرُ کُلَّ شَیْءٍ بِأَمْرِ رَبِّهَا فَأَصْبَحُوا لَا یُرَى إِلَّا مَسَاکِنُهُمْ کَذَلِکَ نَجْزِی الْقَوْمَ الْمُجْرِمِینَ ﴿۲۵﴾
همه چیز را به دستور پروردگارش بنیان‏ کن مى ‏کند پس چنان شدند که جز سراهایشان دیده نمى ‏شد این چنین گروه بدکاران را سزا مى‏ دهیم (۲۵)
وَلَقَدْ مَکَّنَّاهُمْ فِیمَا إِنْ مَکَّنَّاکُمْ فِیهِ وَجَعَلْنَا لَهُمْ سَمْعًا وَأَبْصَارًا وَأَفْئِدَةً فَمَا أَغْنَى عَنْهُمْ سَمْعُهُمْ وَلَا أَبْصَارُهُمْ وَلَا أَفْئِدَتُهُمْ مِنْ شَیْءٍ إِذْ کَانُوا یَجْحَدُونَ بِآیَاتِ اللَّهِ وَحَاقَ بِهِمْ مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿۲۶﴾
و به راستى در چیزهایى به آنان امکانات داده بودیم که به شما در آنها چنان امکاناتى نداده‏ ایم و براى آنان گوش و دیده ‏ها و دلهایى نیرومندتر از شما قرار داده بودیم ولى چون به نشانه‏ هاى خدا انکار ورزیدند نه گوششان و نه دیدگانشان و نه دلهایشان به هیچ وجه به دردشان نخورد و آنچه ریشخندش می کردند به سرشان آمد (۲۶)
وَلَقَدْ أَهْلَکْنَا مَا حَوْلَکُمْ مِنَ الْقُرَى وَصَرَّفْنَا الْآیَاتِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ﴿۲۷﴾
و بى‏ گمان همه شهرهاى پیرامون شما را هلاک کرده و آیات خود را گونه‏ گون بیان داشته‏ ایم امید که آنان بازگردند (۲۷)
فَلَوْلَا نَصَرَهُمُ الَّذِینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ قُرْبَانًا آلِهَةً بَلْ ضَلُّوا عَنْهُمْ وَذَلِکَ إِفْکُهُمْ وَمَا کَانُوا یَفْتَرُونَ ﴿۲۸﴾
پس چرا آن کسانى را که غیر از خدا به منزله معبودانى براى تقرب به خدا اختیار کرده بودند آنان را یارى نکردند بلکه از دستشان دادند و این بود دروغ آنان و آنچه برمى‏ بافتند (۲۸)
وَإِذْ صَرَفْنَا إِلَیْکَ نَفَرًا مِنَ الْجِنِّ یَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوا أَنْصِتُوا فَلَمَّا قُضِیَ وَلَّوْا إِلَى قَوْمِهِمْ مُنْذِرِینَ ﴿۲۹﴾
و چون تنى چند از جن را به سوى تو روانه کردیم که قرآن را بشنوند پس چون بر آن حاضر شدند به یکدیگر گفتند گوش فرا دهید و چون به انجام رسید هشداردهنده به سوى قوم خود بازگشتند (۲۹)
قَالُوا یَا قَوْمَنَا إِنَّا سَمِعْنَا کِتَابًا أُنْزِلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَى مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ یَهْدِی إِلَى الْحَقِّ وَإِلَى طَرِیقٍ مُسْتَقِیمٍ ﴿۳۰﴾
گفتند اى قوم ما ما کتابى را شنیدیم که بعد از موسى نازل شده و تصدیق‏ کننده کتابهاى پیش از خود است و به سوى حق و به سوى راهى راست راهبرى مى ‏کند (۳۰)
یَا قَوْمَنَا أَجِیبُوا دَاعِیَ اللَّهِ وَآمِنُوا بِهِ یَغْفِرْ لَکُمْ مِنْ ذُنُوبِکُمْ وَیُجِرْکُمْ مِنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿۳۱﴾
اى قوم ما دعوت‏ کننده خدا را پاسخ مثبت دهید و به او ایمان آورید تا خدا برخى از گناهانتان را بر شما ببخشاید و از عذابى پر درد پناهتان دهد (۳۱)
وَمَنْ لَا یُجِبْ دَاعِیَ اللَّهِ فَلَیْسَ بِمُعْجِزٍ فِی الْأَرْضِ وَلَیْسَ لَهُ مِنْ دُونِهِ أَوْلِیَاءُ أُولَئِکَ فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿۳۲﴾
و کسى که دعوت‏ کننده خدا را اجابت نکند در زمین درمانده‏ کننده خدا نیست و در برابر او دوستانى ندارد آنان در گمراهى آشکارى‏ اند (۳۲)
أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَمْ یَعْیَ بِخَلْقِهِنَّ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ یُحْیِیَ الْمَوْتَى بَلَى إِنَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۳۳﴾
مگر ندانسته‏ اند که آن خدایى که آسمانها و زمین را آفریده و در آفریدن آنها درمانده نگردید مى‏ تواند مردگان را نیز زنده کند آرى اوست که بر همه چیز تواناست (۳۳)
وَیَوْمَ یُعْرَضُ الَّذِینَ کَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَلَیْسَ هَذَا بِالْحَقِّ قَالُوا بَلَى وَرَبِّنَا قَالَ فَذُوقُوا الْعَذَابَ بِمَا کُنْتُمْ تَکْفُرُونَ ﴿۳۴﴾
و روزى که کافران بر آتش عرضه مى ‏شوند از آنان مى ‏پرسند آیا این راست نیست مى‏ گویند سوگند به پروردگارمان که آرى مى‏ فرماید پس به سزاى آنکه انکار می کردید عذاب را بچشید (۳۴)
فَاصْبِرْ کَمَا صَبَرَ أُولُو الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَلَا تَسْتَعْجِلْ لَهُمْ کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَ مَا یُوعَدُونَ لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا سَاعَةً مِنْ نَهَارٍ بَلَاغٌ فَهَلْ یُهْلَکُ إِلَّا الْقَوْمُ الْفَاسِقُونَ ﴿۳۵﴾
پس همان گونه که پیامبران نستوه صبر کردند صبر کن و براى آنان شتاب زدگى به خرج مده روزى که آنچه را وعده داده مى ‏شوند بنگرند گویى که آنان جز ساعتى از روز را در دنیا نمانده‏ اند این ابلاغى است پس آیا جز مردم نافرمان هلاکت‏ خواهند یافت (۳۵)

منبع: سایت راسخون